Aínda quedan vacacións

Despois do trafego destes días de festa resulta moi relaxante retomar unha boa lectura.
Aquí tedes a recomendación de libros que nos fai a Fundación Germán Sánchez Ruipérez para este verán:
Lecturas Verano 2012

"Querido Balbino" en Betanzos

A exposición que celebra os 50 anos do libro Memorias dun neno labrego, de Xosé Neira Vilas chega a Betanzos da man da Asociación Cultural Eira Vella.
Será o martes 31 de xullo cando se inaugure e permanecerá exposta no edificio Arquivo ao longo do mes de agosto.
Para coñecer datas e horarios podedes consultar o blog da asociación clicando aquí.
Se queredes coñecer algo máis da obra podedes clicar aquí e veredes o publicado no noso blog sobre o libro e o seu autor.

Título: Mari Pepa y el club de los pirados

Autor: Alfredo Gómez Cerdá

Ilustrador: Miguel Navia

Editorial: Macmillan Heinemann











O libro céntrase nunha protagonista, Mari Pepa, que é chinesa, aínda que adoptada por pai españois; de aí o seu nome. Mari Pepa quere saber quen é porque se ve amarela e pregúntase como pode chamarse Mari Pepa García Pérez e ter cara de chinesa. Este feito prodúcelle tantas preocupacións que decide convocar unha reunión de persoas que saiban realmente quen son.
Entón atópase con Juanan que é un etíope adoptado e que tamén, como ela, ten dúbidas e preguntas.
Xuntos axudan a Víctor, un mozo que foxe das garras de Dani Ogro, o cal quere aproveitarse do seu pasado para manter a gran audiencia do programa de televisión que dirixe.

Como en moitas das súas obras, Alfredo Gómez Cerdá traza nesta historia unha parábola da nosa sociedade e critica algúns hábitos que non lle gustan. Nesta ocasión o obxectivo da crítica son os programas-basura que emiten algunhas televisións e os seus presentadores, que son capaces de calquera acción con tal de manter os niveis de audiencia. Ao mesmo tempo trata dunha forma moi agradable as cuestións que se poden plantexar os nenos que foron adoptados noutros países e se sinten diferentes.

Os Megatoxos son catro mozos que teñen que compatibilizar as clases no instituto cunha dobre vida que os impulsa a viaxar na procura dunha cura para a súa mutación xenética, un cambio provocado por unha planta moi especial, o Toxo.

Ao principio Ruxe, Faísca, Ninfa e Lúa apenas se coñecen, mais este incidente fará que as súas vidas cambien e que se decaten de que teñen máis cousas en común que asistiren á mesma escola: estraños poderes, aventuras e misteriosos encontros… Pronto descobren que os problemas que se lles presentan soluciónanse grazas á axuda mutua, a que cada un aporta o mellor de si e conseguen superar as diferenzas que xurden.

A planta mutante ten, entre outras, a capacidade de viaxar no espazo e no tempo, polo que os protagonistas viaxan á época castrexa, á Idade Media, á Revolución Industrial.

Son catro os títulos escritos e ilustrados por Anxo Fariña:

OS MEGATOXOS E O APRENDIZ DE DRUÍDA

OS MEGATOXOS E A ESPADA ESMERALDA

OS MEGATOXOS E OS TEMPLARIOS DA LUZ

OS MEGATOXOS E A CARA OCULTA DE LÚA

Nun principio foron publicados pola editorial A Nosa Terra, agora é a editorial Xerais a que se ocupa da súa edición.

Apareceu recentemente unha reedición revisada do primeiro título: Os Megatoxos e o aprendiz de druída.

Se queres coñecer máis sobre estes personaxes e seguir as novidades podes visitar o seu blog.

Deitado frente ao mar...

Língoa proletaria do meu pobo,
eu fáloa porque sí, porque me gosta,
porque me peta e quero e dame a gana;
porque me sai de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ao ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sin raíces
que ao pór a garabata xa non saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
falar a fala nai,
a fala dos abós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos da lingoaxe,
remo i arado, proa e rella sempre.
Eu fáloa porque sí, porque me gosta
e quero estar cos meus, coa xente miña,
perto dos homes bos que sofren longo
unha historia contada noutra língoa.
Non falo pra os soberbios,
non falo pra os ruís e poderosos,
non falo pra os finchados,
non falo pra os valeiros,
non falo pra os estúpidos,
que falo pra os que agoantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;
pra os que súan e choran
un pranto cotidián de volvoretas,
de lume e vento sobre os ollos núos.
Eu non podo arredar as miñas verbas
de tódolos que sofren neste mundo.
E tí vives no mundo, terra miña,
berce da miña estirpe,
Galicia, dóce mágoa das Españas,
deitada rente ao mar, ise camiño...

                            De Longa noite de pedra

Poema extraído do libro: Celso Emilio Ferreiro. Escolma poética. Edición literaria de Ramón Nicolás. Imaxes de Baldo Ramos. Factoría K de libros

Don Libro está helado

Estaba el señor don Libro
sentadito en su sillón,
con un ojo pasaba la hoja,
con el otro ve televisión.

Estaba el señor don Libro
aburrido en su sillón,
esperando a que viniera... (a leerle)
algún pequeño lector.

Don Libro era un tío sabio,
que sabía de luna y de sol,
que sabía de tierras y mares,
de historias y aves,
de peces de todo color.

Estaba el señor don Libro,
tiritando de frío en su sillón,
vino un niño, lo cogió en sus manos
y el libro entró en calor.

Gloria Fuertes

Teo cumple 35 anos

Aló polo ano 1976 a editorial Timun Mas iniciou un proxecto que consistía na creación do seu propio personaxe de contos infantís.
Apareceu por primeira vez no ano 1977, bautizado co nome de Teo, da man das ilustradoras Carlota Goyta e Asun Esteban, dúo ao que posteriormente se agregaría Anna Vidal asinando todas tres baixo o mesmo pseudónimo de Violeta Denou.
Segundo palabras das súas propias autoras, o principio básico que o move é ilustrar o mesmo mundo en que nenas e nenos viven, sendo Teo unha criatura exactamente igual que os seus mozos lectores. Posiblemente esta é a razón pola cal xeracións de pequenos e pequenas seguíronse identificando tan ben con el, considerándose xa un clásico entre a literatura infantil.
Tanto é o éxito de Teo que ata hai algúns dos seus álbums que foron traducidos a vinte idiomas diferentes, adaptándose estes libros a material educativo básico en moitos centros de ensino primario.

Podes escoitar a entrevista realizada a Carlota Goyta e Asun Esteban no programa Hoy por hoy da cadena SER.

Marimanta entrevista a Xosé Miranda

Naceu en Lugo, moi preto da muralla, nos últimos días de 1955. Medrou nun barrio con moitos espazos aínda sen edificar, e grandes prados e hortas e chousas. Xogou moito ao aire libre cos seus amigos e leu algúns libros e tebeos.
Licenciouse en Bioloxía na Universidade de Compostela, en 1978. Actualmente é profesor de Bioloxía e Xeoloxía no Instituto Xoán Montes da súa cidade natal.
Narrador e poeta, é especialista en literatura de tradición oral.
Como narrador deuse a coñecer en 1988, co relato Na terra sombría; obras posteriores súas son: Historia dun paraugas azul, A biblioteca da iguana, A tres bandas, O demo á orella, Morning Star, Tarxeta vermella.
Os seus contos de medo están recollidos no volume Triloxía pánica.
En colaboración con Antonio Reigosa e Xoán Rodríguez Cuba publicou o Diccionario dos seres míticos galegos e Pequena mitoloxía de Galicia , así coma os contos da colección Cabalo Buligán da editorial Xerais, recollidos da tradición oral.
Ao longo da súa carreira recibiu varios premios como o Xerais de novela ou o Merlín.
Como autor de literatura infantil publicou: Lúa e os nubeiros, O coello Federico, Feitizo, Ariadna, Pel de lobo, Álvaro e Álvaro, Federico na silveira, Amancio Amigo e o Meigo de Salamanca, Amancio Amigo e o demo da botella, Cando os animais falaban.

Isto foi o que nos respondeu:

Marimanta: Nome?
Miranda: Xosé Miranda Ruíz

M: Profesión?
Miranda: Son profesor de bioloxía no ensino secundario.

M: Anos adicados á escritura infantil e xuvenil?
Miranda: Vinte e pico, desque naceron meus fillos.

M: Como se che ocorreu adicarte a isto?
Miranda: Eu escribía só para adultos. Cando naceu a miña filla pensei que sería boa idea escribir un libro para ela. O libro chámase Lúa e os nubeiros. Despois naceu meu fillo e escribinlle outro libro, Álvaro e Álvaro. Teño que dicir que os meus fillos chámanse Lúa e Álvaro. Despois xa continuei. Ademais, ao tempo estaba recompilando e reescribindo contos de transmisión oral; tivemos a idea de facer a colección Cabalo Buligán, e de aí a escribir contos para nenos hai só un paso, que ademais é natural.

M: Escribes con rapidez as obras ou cústache sacalas adiante?
Miranda: Depende moito dos libros. Algúns, como Pel de lobo, teñen moita elaboración e leváronme máis tempo. Pero en xeral, doulles moitas voltas no maxín antes de poñerme diante do teclado. Unha vez que me poño, sae rápido e case sen correccións.

M: Como aparecen as ideas para as historias?
Miranda: Non sei. De lecturas, do que escoitas, de soños, de reflexións, de lembranzas da infancia. Creo que a literatura é memoria fermentada.

M: Autores de literatura preferidos?
Miranda: Marcel Schwob, Cunqueiro, Stevenson, Borges, Jorge Amado, Blanco Amor, Manuel Antonio, Rosalía, Aquilino Ribeiro...

M: Realmente as obras de literatura infantil e xuvenil só son para nenos e adolescentes?
Miranda: Por suposto que non. A literatura infantil e xuvenil é a que tamén poden ler os nenos.

M: Próximos proxectos confesables?
Miranda: Un libro que se chamará algo así como Aventuras do Correverás, o Brincaparedes e o Mirapratrás. Eran tres cousas que meu pai me prometía cando saía de viaxe, pero nunca cheguei a velas. Ademais, agardo continuar coa serie de Amancio Amigo.

M: Un millón de grazas. Prometemos fidelidade absoluta!

30 de xaneiro. Día Escolar da Paz

IRMÁUS

Camiñan ao meu rente moitos homes.
Non os coñezo. Sonme estranos.
Pero tí, que te alcontras alá lonxe,
máis alá dos desertos e dos lagos,
máis alá das sabanas e das illas,
coma un irmáu che falo.
Si é túa a miña noite,
si choran os meus ollos o teu pranto,
si os nosos berros son igoales,
coma un irmáu che falo.
Anque as nosas palabras sean distintas,
e tí negro i eu branco,
si temos semellantes as feridas,
coma un irmáu che falo.
Por enriba de tódalas fronteiras,
por enriba de muros e valados,
si os nosos soños son igoales,
coma un irmáu che falo.
Común temos a patria,
común a loita, ambos.
A miña mau che dou,
coma un irmáu che falo.

Celso Emilio Ferreiro. Escolma poética. Factoría K de libros

Se queres escoitar a versión cantada por Fuxan os ventos, clica aquí.

Cando os animais falaban

¿POR QUE SE CHAMA CARACOL, O CARACOL?

¿Queredes saber por que lle chaman caracol ó caracol?
Unha vez estaban Xesús Cristo e San Pedro poñéndolle nome a tódolos animais e xa acabaran de poñérllelo a todos agás a un bichiño pequerrecho con cornos que ía arrastrándose moi a modo polo medio dunha horta. San Pedro, ó velo, dixo:
—Xesús, quédanos ese sen nome. ¿Como lle poñemos?
E ponse Xesús a cavilar e di:
—Pois mira, xa está, como vai cara a unha col, ímoslle poñer caracol.
E salta o caracol todo amolado:
—¡Pois menos mal que non ía cara a un allo!

Texto extraído do libro:

Título: Cando os animais falaban. Cen historias daquel tempo

Autores: Xosé Miranda e Antonio Reigosa

Ilustrador: Andrés Meixide

Editorial: Xerais

Este libro trata sobre a orixe de moitos fenómenos naturais e conductas humanas, nun tempo en que os animáis falaban entre eles e cos homes, e había paz e harmonía e todo na terra era benestar.
Son contos tirados da tradición oral galega, que explican, á súa maneira, por qué as cousas son dese xeito e non doutro. Refírense os tempos primitivos, os tempos da creación, cando se decidiu que as cousas fosen como son, que a cobra non tivese patas, de onde saen os sapoconchos, que o sol tivese raios e a lúa cuartos, como se pode saber que día vai facer mañá, por que o Eume ten curvas.

Isaac Díaz Pardo

Imaxe recollida da Biblioteca Virtual Galega.

Dende este humilde blog nada podemos engadir a todo o dito sobre a figura irrepetible de Isaac Díaz Pardo e o que supuxo para Galicia a súa gran labor.
Podemos, iso si, facer pública a admiración e o agradecemento que desperta en nós a súa obra e a súa persoa e asegurar que sempre vivirá na nosa memoria. Esperamos que a semente que el espallou siga dando froitos.

Queremos destacar, por tratarse máis directamente do noso ámbito, a aportación á literatura infantil e xuvenil dende Ediciós do Castro, á que lle debemos a publicación de xoias coma Memorias dun neno labrego, Cartas a Lelo, O cabaliño de buxo, de Xosé Neira Vilas; O noso Pepe, Chuchamel, Contos para a escola, de Concha Blanco; A meiga Dona Paz, de Antoniorrobles, …

Milu

Autor: Manuel Rivas

Ilustradora: Aitana Carrasco

Editorial: Kalandraka

Milu vivía feliz na súa casa, cos seus pais e a súa inseparable amiga Nana, ata que os pais comezaron a perder cousas e xa non puideron ocuparse dela e entón todo cambiou…


Milu é a voz de moitos nenos e nenas que atravesan situacións de desvantaxe social e necesitan de axuda para poder recuperar o seu dereito a vivir en familia e con el a esperanza dun futuro mellor.
É un libro solidario posto que o 10% do recadado na súa venda vai parar á Fundación Meniños.