Agustín Fernández Paz naceu en Vilalba (Lugo) no ano 1947.
Perito Industrial Mecánico, Mestre de Ensino Primario e Licenciado en Ciencias da Educación, exerceu como profesor de EXB en diferentes centros e como profesor de Lingua e Literatura Galega no IES Os Rosais 2, de Vigo, ata a súa prexubilación, no ano 2008.
É autor dunha extensa obra de literatura infantil e xuvenil:
A cidade dos desexos; Contos por palabras; As tundas do corredor; Trece anos de Branca; Cartas de inverno; Amor dos quince anos, Marilyn; Avenida do Parque, 17; No corazón do bosque; Un tren cargado de misterios; O meu nome é Skywalker; A escola dos piratas ; Fantasmas no corredor; Corredores de sombra; Querido inimigo; O único que queda é o amor; entre outras.
Ao longo da súa carreira recibiu varios premios: Merlín, Lazarillo, Edebé Juvenil, Rañolas, Raíña Lupa, O Barco de Vapor, Protagonista Jove, Edebé Infantil, Ourense de Banda Deseñada. No ano 2008 o Premio Nacional de Literatura Infantil y Juvenil.
Nestes días acaba de rexeitar o Premio da Cultura Galega das Letras a través dun escrito no que manifesta: “
Quero expresar a miña gratitude ás persoas do xurado por pensaren en min. Mais debo lembrar que, cando os Premios da Cultura Galega foron convocados eu manifestei o meu desacordo con eles. Sigo a pensar o mesmo. En coherencia, non podo aceptar este premio”.
Esta é a entrevista que concedeu ao noso colectivo:
Marimanta: Profesións?
Agustín: A miña profesión principal foi a de ensinante, máis que a de escritor. Dei clase en todos os niveis da antiga EXB, da ESO e do Bacharelato. Antes, traballei durante un tempo na miña profesión primeira, a de perito industrial. Na actualidade estou xubilado. Desde hai varios anos, a escritura é a miña ocupación exclusiva.
M: Anos adicados á escritura infantil e xuvenil?Agustín: Levo escribindo “en serio” (ou sexa, pensando en publicar) uns vinte e cinco anos. Toda unha vida, en calquera caso. Non sei se sabería xa pasar sen escribir.
M: Como se che ocorreu adicarte a isto?Agustín: Non foi algo que se me ocorrera, sen máis. A min apaixóname ler, desde sempre, e creo que ten a súa lóxica que nun momento da vida decidise pasar “ao outro lado do espello” e ensaiar a creación das miñas propias historias. Ao primeiro era unha especie de hobby, mais, co paso dos anos, acabou converténdose nunha actividade imprescindible para min.
M: Escribes con rapidez as obras ou cústache sacalas adiante?Agustín: Non me saen con rapidez, supoño que para iso tería que ser moito mellor do que son. Cada libro leva tempo, moito, e traballo. Tanto se o texto é duns poucos folios como se é de douscentos. A escrita do borrador pode ser relativamente rápida, mais logo hai que dedicar un tempo amplo a lle dar forma a ese borrador. Con todo, eu non diría que me custa sacar os libros adiante: simplemente, que precisan de moitas horas de traballo.
M: Como aparecen as ideas para as historias?
Agustín: Eu sempre digo que se escribe cos fíos da vida. A vida é o único que temos a man os escritores para construír as nosas historias. O punto de partida, o que podemos chamar a idea, pode xurdir en calquera momento e de calquera cousa. Non é complicado ter ideas, que moitas veces veñen soas e outras, pode axudárselles con preguntas do tipo “Que pasaría se…?”. Ter ideas non é o problema; o problema é darlles forma e desenvolvelas a través dunha historia que atrape o lector e que me satisfaga a min.
M: Autores de literatura preferidos?Agustín: Moitos, non caberían en varios folios. Por sorte, na literatura non hai unha escala de autores. Así, de súpeto, cito algúns nomes entre os moitos que podería lembrar: Verne, Rosalía de Castro, Stevenson, Ferrín, Paul Auster, Blanco Amor, Lovecraft, Kafka, Roald Dahl, Murakami…
M: Realmente as obras de literatura infantil e xuvenil só son para nenos e adolescentes?Agustín: Se son boas, nunca poden estar restrinxidas a nenos e adolescentes. Un bo libro interpela a calquera lector. O que caracteriza a LIX é precisamente dirixirse tamén a lectores en formación; pero iso nunca pode excluír os lectores que xa teñen unha boa competencia lectora.
M: Próximos proxectos confesables?
Agustín: Os proxectos, en principio, son todos confesables. O meu próximo libro sairá á altura de febreiro ou marzo e chamarase Fantasmas de luz. E, se todo vai ben, aló polo outono tería que aparecer outro chamado Corazón de pedra. Logo ando a traballar noutros dous libros, mais aínda é cedo para falar deles.
M: Un millón de grazas. Prometemos fidelidade absoluta!
Agustín: Grazas a vós. Merecédelas, e moito, todas as persoas que axudades a espallar os libros e espertar o interese pola lectura.
Autor: Manuel María
No monte "Cova da Serpe" vivía unha enorme cobra que tiña cheos de medo ós veciños de Miraz, pois sempre baixaba beber nunha fonte cerca da Torre que aínda se coñece polo nome de "Pozo da Serpe". A xente decidiu un día acabar con tal monstro e para iso argallaron de darlle de comer un burro enzoufado en alcatrán. A Serpe comeu o burro e morreu de contado. Aínda na cima do monte existe a cova onde vivía o animal, de aí o nome que leva.
