10/7/09

Ler no libro da cidade. Arte en Betanzos

Recollendo a nosa propia invitación a invitación a coñecer ese grande libro de arte que a nosa cidade de Betanzos presentamos aquí o que chamaremos unha "cuboadiviña".
(se picades nas caras do cubo a imaxe amplíase para mirala mellor)


As imaxes da cuboadiviña pertencen case todas á Igrexa de San Fancisco. Ollade con atención o cubo para descubrir porque....

1.- Nel atoparedes só unha imaxe que non é de San Francisco.
2.- Unha imaxe que representa de perfil a cara dun rei.
3.- Unha imaxe que está en posición incorrecta na realidad
4.- Unha imaxe na que (con mooooita imaxinación) veredes un touro, un leon e unha aguia.
5.- Unha imaxen na que "alguén" lle di algo a "outro alguén" por medio dun papel longo ( case tan longo como o do can de Colhogar )
6.- A imaxe dun monxe a ensinarnos un libro aberto.

Logo disto se vos queredes achegar a San Francisco e atopalas pasaredes un rato divertido e seguro que na percura atopades moitas imaxes máis. ¡sorte, e que o disfrutedes!

8/7/09

Aprender arte cos libros.

Unha reflexión antes de nada. O mellor para que os nosos peques se afagan a ver a apreciar a arte é viaxar e, antes diso, coñecer a magnífica cidade na que temos a sorte de vivir.
Dito isto presentamos dous libriños que resultan atrativos e lles poden "inocular" o gusaniño da arte.

"La gran Noche de los Perros" é unha aventura apaixoante en plena National Gallery de Londres. Recorreremos grandes cadros e seredes testemuña de sucesos extraordinarios.

LA GRAN NOCHE DE LOS PERROS
de CURLESS, ALLAN y HOOPER, MEREDITH
EDICIONES SERRES, S.L.
48.0x60.0 cm 32 pags
ISBN: 9788495040305
Año de edición:2000
Plaza edición: BARCELONA


"Mirar a pintura" (atopàredeo en galego i en castelán) é un achegamento á evolución desta arte moi atarctivo: os temas, as paletas dos pintores, os estilos....Un percorrido por medio de 18 obras mestras da pintura nunha edición moi coidada. Información e beleza combínanse para dar lugar a un regalo para os ollos e mentes de todas as idades.

MIRAR A PINTURA A TRAVES DOS SÉCULOS

Autor :Desnoëttes, Caroline

Editorial: Faktoria K de Libros, S.A.

Lugar de edición: Vigo

ISBN :84-934641-8-X

5/7/09

"Mis cuentos preferidos de Hans Christian ANDERSEN"

Editorial : Combel
Lingua : Castelán
Ilustrador: Jordi Vila
Tradución de Jimena Licitra
2007
Formato : Cartoné (tapa dura)
Número de páxinas : 222

Unha estupenda compilación dos contos orixinais de Andersen. A miúdo os nenos coñecen historias como a sereíña, o soldadiño de chumbo, e moitos outros non a través da obra auténtica, senón por medio de adaptacións que non sempre manteñen a calidade inicial. Neste libro temos unha magnífica ocasión de contarlles, aos que non len, e de que lean (os que len) as historias como foron nun principio. Máis de algún vai levar unha sorpresa!!

3/7/09

Cuentos pulga
Riki Blanco
22 x 30 cm / 40 pp
Encuadernacion: cartoné
15,29 € + IVA (4%)
ISBN 84-96473-44-9

¡Damas y caballeros! ¡Niñas y niños!Pasen y lean: podrán admirar las fantásticas actuaciones de la asombrosa trapecista con vértigo al suelo, el increíble domador domado, el espectacular escapista que escapa de sí mismo, la contorsionista introvertida, el payaso muerto de un chiste...¡Pasen y lean, damas y caballeros, niñas y niños! La función está a punto de empezar.




Regina [LA TRAPECISTA]


Regina tenía un problema: vértigo.
Pero no el vértigo a las alturas, corno mucha gente tiene, sino al suelo. Por eso decidió hacerse trapecista, para estar siempre a ras del cielo y no tener que bajar nunca a la tierra.
Regina miraba las coronillas de los chicos del circo y soñaba con una vida al mismo nivel.
Con poder susurrar cosas bonitas a alguien al oído y no tener que estar siempre dando voces para hacerse oír.
Aunque claro, ninguno de la compañía se atrevía a subir tan alto. Ninguno excepto Capirote, el hombre bala, pero siempre pasaba volando a su lado con tanta prisa... Y ni un hola le decía. Ni una simple mirada, ni un triste adiós. Y para colmo, el muy tonto, ya llevaba más de un mes atrincherado dentro de su cañón.
Una noche, mientras el resto de la compañía dormía, escuchó algo. Al principio era un inapreciable susurro melódico, pero después fue incrementando su intensidad. Aquel cántico siguió durante todo el día y Regina, intrigada, preguntó a la gente de la compañía de dónde procedía aquella voz, pero no le supieron decir, pues nadie, salvo ella, la oía.
Estuvo investigando la procedencia de aquella cantinela, y descubrió que sólo la oía en un punto muy concreto: frente al cañón de Capirote.
El hombre bala, desde dentro, le cantaba canciones casi olvidadas, que salían del cañón disparadas y colisionaban con lo más profundo del alma de Regina.
—Capirote... —clamó Regina—, ¡sube aquí, lánzate!
El hombre bala tardó un tiempo, pero al fin se decidió a contestar:
— ¡No puedo, necesito que alguien me encienda la mecha! ¡Y desearía que fuera usted!
—No puedo bajar. Tengo vértigo —se dijo casi a sí misma Regina.Regina y Capirote

De la noche al día Capirote accedió por fin a salir de su cañón y con más ganas que nunca de volar. La compañía entera se extrañó de que hubiera salido sin que la “mujer de su vida” le encendiera la mecha, como él exigía, pero por si acaso nadie se atrevió a preguntar.
Se reanudó el número del hombre bala después del mes y pico que pasó allí metido. Aquella noche la expectación fue máxima, ya que habían colgado carteles por todo el pueblo anunciando dicho evento. Corno siempre, fue Bambino quien se encargó de encender la mecha. El hombre bala volvió a ganarse los aplausos de su público. Todo volvía a ser como antes.
Lo que todos ignoraban era que para Capirote y Regina había empezado un idilio de amor que se limitaba a una única cita diaria de décimas de segundos, pero era tiempo suficiente para que cuando Capirote, durante la función, pasaba volando al lado de ella, se dieran un beso fugaz y Regina le colocara al vuelo una notita entre su mejilla y la correa del casco.
Durante el resto del tiempo alimentaban su deseo recordando aquel instante.
Estuvieron así largo tiempo. Siempre sigilosos en su amor de cuentagotas. Hasta que por fin Capirote, con paciencia y dedicación, aprendió a encender sin ayuda de nadie, la mecha de su cañón.
RIKI BLANCO, Cuentos pulga, Thule Ediciones, Barcelona, 2006.

"A VELLA QUENLLA PERDE OS DENTES"

Autor: Xabier López López
Ilustrador:Manuel Uhía Col.

Edebé-Rodeira.

2005

Queremos recomendar dende Marimanta este libro-álbum, para prelectores e primeiros lectores, escrito polo betanceiro Xabier López e ilustrado por Manuel Uhía. Facémolo porque nos parece que foxe desa tendencia tan moderna (e non sempre acertada) de edulcorar a realidade aos nenos, de contarlles un mundo perfecto, no que non hai nin vinganzas, nin mal sangue, nin nada que teña chispa. As ilustracións de Uhía son tamén dignas de "ler" polo seu característico estilo evocador, de bordes e atmosferas diluídas (máis aquí, onde todo ocorre baixo o mar).

Velaquí un comentario da biblioteca BLIX:

"No máis fondo do mar vivía unha quenlla branca, gorda como unha balea, que de vella que era xa non lembraba a súa idade. Como era moi despistada, unha noite pegoulle tal mordida a unha pedra, confundíndoa cunha saborosa madalena, que alá lle foron os dentes..."

1/7/09

Proposta para ler cos nosos peques. O noso teatro caseiro


EL DR. BUJERÍN, que cuenta con una de las mejores colecciones de agujeros del mundo, nos ha hecho un hueco en su apretada agenda para contarnos su experiencia. Nuestra reportera, Patricia Hoyos, se ha desplazado hasta Pozo de Sorpresas, donde reside el eminente Doctor, para hablar con él.
PATRICIA HOYOS. Dr. Bujerín, ¿de dónde le viene esta afición por coleccionar agujeros?
DR. BUJERÍN. Mi padre comenzó la colección nace ya mucho tiempo. Un día, se dio cuenta de que todos llegamos al mundo por un agujerillo y decidió ahondar en el tema. De él he heredado mi afición por estas curiosas aberturas. Comencé coleccionando agujeros normales y corrientes: tomates en los cal­cetines, flautas, coladores de cocina... Con el paso del tiempo, he ido adquiriendo ejempla­res más variopintos. He descubierto abismos vertiginosos lagunas mentales, minas de dia­mantes, etc. Después de tantos años de estu­dio, he llegado a la conclusión de que
el agu­jero es la clave de todo, pues
la vida comienza por un agujero,
podernos oír lo que pasa a nuestro
alrededor gracias a un agujero,
respiramos por un agujero y,
cuando las cosas van mal,
vamos tapando agujeros
como buenamente podemos

PATRICIA HOYOS. Dr. Bujerín, ¿cuáles son las piezas más valiosas de su colección?
DR. BUJERÍN. Algunos de los más representativos son la Gruta de las Damas, el túnel del canal de la Mancha, la madriguera del Sr. Zorro o el espiráculo del delfín.
PATRICIA HOYOS. ¿Podría decirles a nuestros lectores qué es exactamente un agujero?
DR. BUJERÍN. Hay miles de agujeros a nuestro alrede­dor. Desde los más visibles, como el agujero de una aguja o el ojal de una camisa, hasta otros menos tangibles, como los aguje­ros financieros o las depresiones de aire. Los hay de todas las formas, tallas y condicio­nes. Un agujero puede ser un abismo o la madriguera de un animal. ¡O los del queso gruyer! Están los de los coladores de cocina y el de los donuts. Un agujero puede ser también la falta de algo, un vacío. Otros nos pueden aspirar, como el V404, uno de los agujeros más negros de mi colección.
PATRICIA HOYOS. ¿Le falta alguna pieza en su colección?
DR. BUJERÍN. ¡Cientos de ellas! Pero aun así, es de las más completas que hay.

CLAIRE DIDIER & ROLAND GARRIGUE, El libro de los agujeros, SM, Madrid, 2007, p. 7.
Sugerencia de lectura tomada de: